Door Wilma de Jong
Verbinden
Soms lijkt God in het leven van alledag ver weg. Dat merk niet ik alleen, maar ik hoor het ook in gesprekken met u terug. De (wekelijkse) kerkgang lijkt niet voldoende om in verbinding met de Eeuwige of de kerkelijke gemeenschap te zijn.
Om in verbinding met God te komen of te blijven, nemen veel mensen dagelijks tijd voor God. Naast gebed voor het eten of slapen gaan ook door middel van een meditatiemoment het lezen uit de bijbel, uit een dagboekje of van een scheurkalender.
Graag luister ik naar een christelijke radiozender. Een van de programma’s is “de Blessings”. Dit is een ochtendprogramma waar mensen een lied met een goede wens voor iemand anders aan kunnen vragen. Een ‘Blessing’ is een zegen en het is een verademing te horen hoe mensen betrokken zijn bij en met elkaar en elkaar Gods troost, kracht en liefde toe wensen.
Gods liefde in de wereld zichtbaar maken is de opdracht die Jezus zijn volgelingen als opdracht mee heeft gegeven. Dat doe je, volgens de evangelist Mattheus (22, 37- 40), door God lief te hebben met heel je hart, heel je ziel en heel je verstand, én de naaste als jezelf.
Dat klinkt als een opdracht; en een opdracht is iets wat ik moet doen van iemand anders, en ik merk dat ik dit lastig vind. Ik kan me hier niet zo goed mee verbinden.
Tijdens mijn studie religiewetenschappen, waarvan Boeddhisme een onderdeel was, leerde ik over een Sangha. Sangha is Sanskriet en het betekent gezelschap of metgezel en verwijst naar een kloostergemeenschap. Een boeddhistische kloostergemeenschap bestaat uit monniken, nonnen en leken, mannen en vrouwen. De monniken en nonnen hebben veel voorschriften waaraan zij zich moeten houden, maar leken mannen en vrouwen in een Sangha volgen de ‘vijf voorschriften’.
Vijf gedragsregels waarvoor zij een belofte af moeten leggen. Deze belofte begint met de woorden: ‘ik zal’, bijvoorbeeld: ‘Ik zal mij onthouden van het nemen van leven; Ik zal mij onthouden van het nemen wat niet is gegeven. Met deze gelofte committeert, verbindt, de leek zich met de traditie.
Mijn gedachten gaan de opdracht van Jezus en ik denk aan de formulering van de leken monniken.
Ik wijzig de formulering van de opdracht van: ‘Heb de Heer uw God lief met heel uw hart, uw ziel en uw verstand naar: ‘ik zal de Heer mijn God liefhebben met heel mijn hart, mijn ziel en mijn verstand ‘. Dit voelt goed. Dus ga ik verder: “ik zal mijn naaste liefhebben als ik mijzelf”. Ik merk dat dit voor mij werkt.
Door deze wijze van formulering voel ik minder afstand. Ik heb ik de opdracht aangenomen en me er medeverantwoordelijk voor gemaakt. Dit maakt dat ik mij (meer) verbonden voel met mijn traditie en met God. Het maakt een wereld van verschil. Het is u van harte aanbevolen dit zelf uit te proberen. Nu nog in omzetten in daden…